czwartek, 10 września 2015

Nie rozmawiajmy o problemach.

Każdy ma w życiu coś, z czym nie może sobie poradzić, czego się boi i co za nim się ciągnie latami...
No, ja na przykład przez całe dzieciństwo byłam szkalowana przez rówieśników, a otaczający mnie dorośli ignorowali problem, albo obwiniali za to, że nie umiem się postawić.

Ale przeszłam przez to, jestem silniejsza. Otaczają mnie przyjaciele, którym ufam i o których wiem, że mnie wesprą, gdy będę tego potrzebowała. Facet klatą zasłoni, wyśmieją spiski, bo naprawdę jestem dla nich ważna...

Jednak, gdy spotkam kogoś z dawnej podstawówki, znowu zawala mi się świat pod stopami i mam wrażenie, że przypadkowi przechodnie obserwują mnie tylko po to, by znaleźć jakiś powód do wyśmiania. Raz po takiej sytuacji zamknęłam się w domu, zrezygnowałam ze wszystkich planów. Przez trzy dni siedziałam spięta i struta, w obawie, że już mnie wyśledzili i dotarli do moich znajomych. Że znowu nie będę miała nikogo, bo jestem żałosna, dziwna, wstrętna, czy coś w ten deseń...

Bałam się też, że rozpoznają siostrę, którą odprowadzam do szkoły i zaczną się nad nią znęcać. Lub mój zaparkowany samochód i go zniszczą. Będą śledzić pod dom, by otruć psa, nie wiem, to nawet nierealne...

Jak trzeba być podłym i bezmyślnym, by pozornie ułożone życie kogoś już zupełnie obcego zachwiać tak mocno przy fundamentach. Jaką można mieć z tego satysfakcję, skoro nawet nie widać "skutków"..?

A potem myślę... Mam już dwudziestkę na karku, zrobiłam dwa tytuły zawodowe, mam pracę, pasję(nawet kilka), ciągle się z czymś rozwijam, zdobywam nowe doświadczenia. I znajomych porozrzucanych po całej Polsce. Tymczasem oni od czasu tej szkoły nie robią nic innego, tylko piją i chleją... w tym samym lasku za budą. W czym właściwie są lepsi?

Po rówieśnikach był jeszcze brat, rodzice i toksyczny związek. Po wszystkim jestem silniejsza i słabsza jednocześnie. Ale z pewnością mądrzejsza i bardziej lojalna wobec siebie. Teraz w lalkach znajduję spokój i całkiem mi z tym dobrze. Od momentu znalezienia pracy  nie obgryzam paznokci, praktycznie nie mam problemów. Jest stabilnie i zmierzam ku dobremu.

Ale co, jeśli ktoś nie widzi perspektyw na pogodzenie się z sobą? Kiedy wyjście z dołka jest zbyt strome?

Nieee, jestem zbyt poważna, tu miało być pełno głupawych tekstów i dennych żarcików.
To nie mój blog!
Winylowy Orszaku, pomóż, potrzebuję terapii!

 Barbie: Jestem, żeby służyć! Pilnie się uczyłam i zostałam psychologiem. Chcę pomagać ludziom ulżyć w ich cierpieniach.

 Barbie: Proszę, opowiedz mi o swoich problemach? Od czego to wszystko się zaczęło?

 Barbie: O... Chyba kompleksów to Ty nie masz...

Ryan: Od kiedy pamiętam, zawsze byłem tym gorszym. On zawsze miał lepsze ciuchy, większą popularność, oraz dziewczynę dla której mogę oszaleć.
Barbie: O...
Ryan: Gdy próbuję stanąć z nim na równi, zostaję ośmieszony, jedyne, co mogę to przebywać w jego cieniu. I wiesz, co... Mógłbym to znieść, patrzeć, jak się wiecznie wywyższa, ale jest coś gorszego.

 Ryan: Na imię mam Ryan, ale noszę majtki KENA!!!

Barbie: Bardzo mi przykro, ale to Mattel dał takie przeznaczenie...
Ryan: Nie, Barbie, właśnie TO jest przeznaczenie!
Barbie: Co?
  Ryan: Zobacz, gdzie jesteśmy. W Winylowym Orszaku. To nasza przyszłość, to ONA nas wybrała. Sami, bez Kena. Ty i ja. Barbie i Ryan.

Ryan: Jesteśmy do siebie tak bardzo podobni. Ten sam odcień skóry...
Barbie: I co, chcesz na głowy się zamienić?
Ryan: Skazani na bycie w Winylowym Orszaku. Oboje z serii Fashionistas, oboje piękni, stylowi.
Barbie: Ej, zaraz. Ja nie noszę na bieliźnie imienia mojego chłopaka.

Ryan: KEN NIE JEST MOIM CHŁOPAKIEM!

Barbie: Uch... Jednak wybrałam złą karierę...




Psst. Jestem takim dziwnym simsem, który ma dwa paski nastrojów jednocześnie. Może to tłumaczy taką rozbieżność w tej notce. Pozdrawiam :)

10 komentarzy:

  1. Nie potrafię się otrząsnąć i wielkodusznie zapomnieć tych, którzy mnie skrzywdzili (osoby skrzywdzone przeze mnie zapominam z łatwością, wracają tylko o trzeciej nad ranem, bo to godzina na takie właśnie myśli). Dwa lata temu dowiedziałam się, że moja największa prześladowczyni z podstawówki, która upatrzyła sobie mnie z powodu nieznanego, popełniła samobójstwo. Nie powiem żebym poczuła satysfakcję, ale było mi tak obojętnie. Żadnych myśli, że była młoda, co się stało, co z jej rodziną. Freud miał rację, te traumy z dzieciństwa siedzą w nas bardzo głęboko, i czasem życia nie starczy na ich wydłubanie. Wolałabym już nosić cudze majtki.

    OdpowiedzUsuń
  2. ooo - Ryan właśnie dokonuje przeniesienia...
    chyba jednak nie dogada się z pięknotką,
    choć mają ten sam odcień plastiku - jak
    widać, podobieństwa, to jednak zbyt mało,
    by wspólnie żyć - różnice - czasem za dużo,
    by razem ze sobą wytrzymać...

    recept jest mnóstwo - ale każde wyjście ma
    nieprzewidziane skutki uboczne - szkoda, że
    będąc tak bezbronnym i niedoświadczonym
    musimy stawiać czoła najgorszemu złu - tym
    tkwiącym w drugim człowieku, tym, które daje
    złudną siłę prześladowcy a tratuje psychikę
    nieletniej ofiary, naznaczając w/w bliznami...

    OdpowiedzUsuń
  3. Prawda, prawda! Do dziś mi w głowie opinia pewnego barana, że nie ma brzydszej kobiety ode mnie i osoby z taka twarzą powinno się usypiać po urodzeniu. Ale mam teraz tę opinię głęboko w nosie i przytaczam ją tylko jako przykład chamstwa, które swojego czasu zrobiło dużo przykrości i zniechęciło do siebie i do ludzi. Dzięki niebiosom nie każdy wokół rzucał takimi tekstami.
    Oj, żal mi Ryana. Taki przyjemny chłopak, a poskąpił mu Mattel na bieliźnie. Donaszania używanych majtek po kuzynie Kenie jakoś sobie nie wyobrażam. no wstyd po prostu.

    OdpowiedzUsuń
  4. Uważam, że coraz trudniej spotkać dobrego człowieka, który nie chce Cię wykorzystać, oskubać, oszukać a jak nic innego nie wymyśli, to Cię zwyczajnie pognębi i upokorzy... nie wiem, czemu tak się dzieje...a może wiem?
    Trzeba sił, aby to przetrwać i mieć to w nosie! Choć wrażliwcy nigdy nie wymażą tych scen z pamięci.
    Scenka bardzo mi się podoba :-) Lalki nie pyskują i nie są obrażone...co najwyżej wywalają się podczas pozowania, ale to ostatecznie można im wybaczyć :)))
    Pozdrawiam serdecznie i głowa do góry!

    OdpowiedzUsuń
  5. Fajna scenka z udziałem Twoich modeli, uśmiałam się serdecznie :) I ten lalek! Wdzięczy swoją klatę, ale jak widać na barbie nie robi to wrażenia :)
    Zmory z przeszłości chyba na zawsze zostają w nas, nieraz bardzo głęboko uśpione i najlepiej, zeby nigdy nie zbudziły się, ale nie zawsze jest to taki własnie scenariusz...często wystarczy jakieś niemiłe, drobne wspomnienie, które pociągnie za soba lawinę..I nie ma lekarstwa na to, jak sobie z tym radzić.Ale warto, warto te zmory oswajać, bo wtedy nie boli to już tak bardzo jak wtedy.
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Ludzie wrażliwi już tacy są, jak się im raz powie coś w nieodpowiednim momencie, to zostanie to do końca życia, czas może leczy rany, ale nie wymaże czegoś co odcisnęło piętno na duszy, nie pomoże terapia, nowa praca, sukces zawodowy, zrzucenie 50 kilogramów, a nawet operacja plastyczna... Podli ludzie są po to, by tych dobrych niszczyć... Jedyne co można zrobić, to nie skupiać się na tym zbytnio i żyć dalej...

    OdpowiedzUsuń
  7. .... może jesteś simsem?, a może Bliźniakiem? :)
    Tak, czy siak życie samo weryfikuje, będzie dobrze, głowa do góry :)))
    Pozdrawiam serdecznie :)

    OdpowiedzUsuń
  8. Trochę Cię rozumiem, złe wspomnienia z przeszłości często wracają i nie da się od nich bezpowrotnie odciąć. Jedyną radą jest uwierzyć w siebie, ale to łatwo jest mówić - moja sytuacja jest trochę odwrotna, bo mi się nie powiodło w życiu za bardzo i ze wstydem muszę słuchać, jak moi znajomi robią kariery i zakładają rodziny, a ja czuję, jakbym stała w miejscu, choć moi aktualni znajomi uważają, że jestem ciągle uśmiechnięta i pozytywnie nastawiona do życia. Taka rozbieżność chyba dotyczy każdego, kto ma jakieś problemy, tylko Simsami łatwiej sterować... :-)

    OdpowiedzUsuń
  9. Też przeszłam przez szkolne piekło. Wiem jak się czujesz... Teraz jednak jestem silniejsza, zmieniłam się. Zdanie innych, obcych ludzi na mój temat (i nie tylko na mój) nie ma dla mnie już żadnego znaczenia. Żal mi nawet trochę tych smutnych ludzi, którzy istnieją po to, żeby kogoś zgnoić, zaszczuć. Co to za życie?
    Wtedy się cieszę, że nie zmieniłam się po to żeby mnie zaakceptowali tylko byłam nadal sobą. Pozdrawiam i życzę dużo uśmiechu :)

    OdpowiedzUsuń
  10. O! Ja zaliczyłam 6 szkół, o czymś to świadczy! ;-)) Dręczyli mnie zarówno nauczyciele jak i rówieśnicy. Bo miałam specyficzną sytuację rodzinną i materialną, a do tego z roku na rok silniej zaznaczała się moja indywidualność. Tak, czy siak "inny" jest zawsze atrakcyjnym łupem. W końcu sadysta będzie sobie szukał słabszej ofiary ;-)
    Niestety w dorosłym życiu wciąż potykam się o ludzkie zło, ale w inaczej wyrażonej postaci - to zawiść, karykaturalna interesowność i przedmiotowe traktowanie jednostki. Dlatego rzadko daję radę kogoś polubić. Dużo bezpieczniejsza jest przyjaźń z lalkami ;-) !!!
    Ale grunt, to szybko rozpoznawać trolli i omijać ich szerokim łukiem.
    Serdeczności.

    OdpowiedzUsuń